ო

ძველებურსა ხუცურსა შინა წერილსა ო ქარაგმითურთ ხმარებულ არს ნაცულად ოჳი* - უფალი, ანუ ოჳო* - უფალო და ონ* - უფალმან. ვინათგან ასო უ შეერთებულ არს ო და ჳ შეერთებითა, ვითა ითქუა შესავალსა შინა, ხოლო ვიეთთამე სრულიადცა არა უხმარიესთ უ არამედ მის წილ მარტივად ო.

მრავალთა ლექსთა შინა მარცვალი უა შეიცულების მდაბიურად ო-ზედა, ვითარ გუარჯილა - გორჯილა, კუამლი - კომლი, რაგუარი - როგორი, ხუალმე - ხოლმე, ხუამალდი - ხომალდი, ხუარბალი - ხორბალი, ხუარშაკი - ხორშაკი და სხ. მებრ ამისსა სლავენურის ენის ლექსნიცა: влас, глас, град, страна და სხ. საზოგადოსა შინა ლაპარაკსა ითქმიან: волос, голос, город, сторона.

კუალად ასო ო საშუალ რომელთამე ლექსთა ნათესავობითსა შინა ბრუნვასა შეიცულების უ-ზედა, ვითარ: ნიგოზი - ნიგუზისა, მინდორი - მინდურისა, ნიორი - ნიურისა, ნივრისა, სასწორი - სასწურისა და სხ.

ხოლო ზოგჯერ ასო ო შეიცულების ვი-ზედა: ეჩო - ეჩვი, ანუ უ-ზედა: კოკორი - კუკური, კოლაოზი - კულაოზი.

ო იხმარების ბოლოდ ლექსთა:

I. სახელთა შინა წოდებითისა ბრუნვისათა: მამაო, უფალო, ბატონო და სხ.

II. ზმნათა შინა, რაჟამს მოუთხრობდეს ვინმე სხუათაგან დაბარებულსა, ანუ ნათქუამსა, ვითარ: შემდგომად სამისა დღისა აღვსდგეო (მატ. 27, 63), კუალად: გამიკეთეო, გამომიგზავნეო, მიბოძეო, ვაკეთებო, დავდივარო, ვიარეო და სხ. де, говорит, дескать, ეგრეთვე დაერთვის სახელთაცა შემდგომად ზმნათა კითხვითთა. მაგალითად, ვინ მოვიდაო? ბატონიო, უფალიო, მამაო. ესენი განირჩევიან წოდებითის ბრუნვისგან.